Het meest bonte gezelschap dat de Highschool Music Competition ooit gekend heeft, is nu op de proppen gekomen met hun eerste echte full length cd. Om live te zien, is de band al opzienbarend, dit geldt ook voor hun debuut, simpelweg genaamd Scotch. Niet alleen live weet Scotch met hun podiumact je de bibbers te bezorgen, ook hun muziek heeft een masochistisch tintje. Scotch sleept de luisteraar met hun Ultimate Roll mee naar een sfeer die je zou kunnen omschrijven als een heftige koortsdroom. Al zwetend en woelend word je meegevoerd naar een wereld waarin je ergste nachtmerries uitkomen. Een wereld waaruit je niet kunt ontwaken. Als een film die je eigenlijk de stuipen op het lijf jaagt, maar waarvan je toch het einde wilt weten. Dit klinkt misschien negatief maar geloof het of niet, zo is het niet bedoeld. Integendeel zelfs. De muziek van Scotch klinkt als iets wat ik nog nooit gehoord heb, als iets wat je in donkere steegjes achtervolgt, als iets wat alleen maar verzonnen zou kunnen zijn door een stel volslagen idioten (of genieën). Door deze brij van exotische geluiden (ik hoor bijvoorbeeld een doedelzak), zwevende drums en interessante zang, zorgt de viool voor de rode draad in het verhaal. De rode draad die overal duidelijk aanwezig is en mij het enige aanknooppunt geeft om uit het doolhof te komen. Het verhaal voert langs vreemde melodieën en folkachtige huppel episodes, maar blijft elk nummer het o-zo herkenbare en lugubere Scotch tintje houden. De nachtmerrie eindigt met de ruwe en abrupte eliminatie van de doedelzakdude en heftig bibberend schrik ik wakker om erachter te komen dat het allemaal maar een droom was. Voorlopig durf ik niet meer te gaan slapen.